2 juli 2021: Vandaag een rit gepland van 58.4 km. Heb effectief 60,3 km afgelegd.
Vandaag een belangrijke en emotionele rit. We gaan immers de steentjes van ‘TVeldzicht deponeren aan de Cruzo de Ferro.
Cruz de Ferro, of IJzeren Kruis, is een kruis op de Camino de Santiago, gelegen tussen de steden Foncebadón en Manjarín, aan de Camino Frances.
Het bestaat uit een houten paal met daarboven een ijzeren kruis, een replica van het origineel dat bewaard is gebleven in het Museo de Los Caminos in Astorga.
Er zijn verschillende theorieën over de oorsprong van het kruis, mogelijks om de weg te markeren als het sneeuwt. Anderen geloven dat het gewoon een stapel stenen is genaamd Montes de Mercurio, opgericht sinds de Keltische tijd om strategische locaties op de wegen te markeren en vervolgens gekerstend met kruisen.
Momenteel wordt aangenomen dat het kruis daar in het begin van de elfde eeuw geplaatst door Gaucelmo, abt van de verblijven in Foncebadón en Manjarín.
Alvorens aan te vangen spring ik eerst even binnen bij de naburige albergue voor proviand voor onderweg. De portretten van pelgrim-passanten lachen je toe.
We doorkruisen de dorpen/steden Foncebadón, Manjarín, El Acebo, Molinaseca, Ponferrada en Cacabelos.
Vertrekkend vanuit Rabanal is het voortdurend klimmen naar 1500m. Het landschap wordt kaler en meer heideachtig. Na een stevige klim die ik nagenoeg volledig heb kunnen fietsen kom ik aan bij Cruz de Ferro. Had me vooraf voorgenomen te proberen maximaal ”op de fiets” naar boven te klimmen en geklauter met de “fiets aan mijn zij” te beperken tot het hoogst nodige.
Er waren weinig andere pelgrims. Wanneer ik naar boven stap om de steentjes neer te leggen kraakt de ondergrond bij elke voetstap. Besef goed dat ik ga over een spiritueel monument. Als ik de top bereik en alle steentjes, foto’s, kaartjes en briefjes zie liggen aan de voet van de boomstam of geplooid of geduwd werden tussen de scheuren in het hout, voel ik emotionele rimpels.
Steentjes symboliseren de lasten die elke mens met zich meedraagt. De ene heeft hiervoor een kleine rugzak nodig, anderen gaan er zwaar onder gebukt. Maar de symboliek gaat natuurlijk verder. Het gaat ook om loslaten, ruimte laten voor nieuwe uitdagingen. Al die individuele intimiteiten daar samengebracht rond een eenvoudig Kruis ingeplant boven op een boomstam, het is zeker een berg van emoties.
Na het moment van aankomst, de confrontatie met het symbool, moet ik nu beslissen waar ik de steentjes (groen en rood) zal neerleggen. Dicht bij de voet van de stam geef ik hen een eervol plaatsje. Nadien laat ik nog andere steentjes achter. In enkele seconden flitst je ganse leven door je hoofd. Je kan niet anders dan geëmotioneerd te zijn. Voldaan en heel wat “lichter”, kan ik nu starten met de lange afdeling richting Villafranca del Bierzo.
De afdaling is spectaculair maar soms wel gevaarlijk. Onderweg passeer ik een gedenkteken voor een verongelukte pelgrimfietser. In de vallei ligt Ponferrada. Wel bespeuren we in de verte de schaduw van de bergen van Cebreiro. Uitdaging voor morgen.
Bij de passage in El Acebo vallen de buitentrappen met balkons erg op. Acebo is een heel klein dorp op de Camino de Santiago. Het dorp is typerend voor bergdorpen van Boven-Bierzo, met huizen gebouwd van en bedekt met leisteen.
Molinaseca mooi dorp met een historische stenen Romeinse boogbrug over de Meruelo rivier.
Ponferrada een universiteitsstad vol leven en gezelligheid. Gelegen aan de Rio Sil. Ponferrada is de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. De Romeinen hadden hier hun grootste goudmijnen en bouwden hier een vesting. In de middeleeuwen was Ponferrada korte tijd het Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers, die een groot kasteel in de plaats bezaten. Zij beschouwden het als hun taak pelgrims te beschermen alsook het geld van rijke vorsten veilig te bewaren. Jaloezie dreef hen na 1312 uit Spanje.
In later tijden (19e eeuw/eerste helft 20e eeuw) werden er onder meer kolen gewonnen.
Na Ponferrada rijden we door de El Bierzo streek met fruitbomen en wijnvelden. Onderweg hou ik halte in een lokale bar voor een verfrissing. Op de muren prachtige kleurrijke tekeningen met handtekeningen van pelgrims.
Deze jonge Oostenrijkse fietser die met frisse onbezorgdheid van Lausanne onderweg is naar familie in Portugal. Volledig onvoorbereid maar wel met heel veel positiviteit en goesting geeft hij aan hoe het ook kan. Respect voor hoe iedereen zijn Camino aanpakt.
Finaal komen we aan Villafranca del Bierzo. Een nieuw hoogtepunt van de Camino met een prachtige Santiagokerk van 1186 met een bijzondere betekenis. Daarover meer morgen.
Onderweg naar Compostella 2021 