4 juli 2021: Vandaag voorlaatste rit, gepland 76,9 km. Uiteindelijk heb ik 75,5 km afgelegd.
De volgende twee dagen zullen we ten volle ervaren dat Galicia een golvende provincie is met vele liefelijke dorpen. De ene uitdaging volgt de andere op. Prachtige natuur letterlijk en figuurlijk adembenemend.
Mijn fiets heeft zijn nachtje aan de bar goed overleefd. Alvorens te starten met de eerste beklimming, even genieten van de mooie architectuur van de nabij gelegen abdij Monasterio San Julián. Het is een van de oudste kloosters in Spanje.
Vandaag doorkruisen we de dorpen en steden Sarria, Portomarin, Gonzar, Hospital de la Cruz, Ventas de Narón, Ligonde, Palais de Rei, Leboreiro, en Furelos.
Sarria een meer moderne stadje waar ik even mijn voorraad fruit en drank weer op peil breng.
Pontomarin gelegen aan het Stuwmeer Rio Miño ook bij laag water een bijzonder zicht met fascinerende kleurschakeringen. Men kan zelfs historische restanten zoals een aanlegkade herkennen.
In Pontomarin ligt er een fikse klim van 13 km te wachten.
Eerst even uitrusten voor de stenen brug waar ik de Caminostappers enthousiast in de voetstappen zie treden van hun voorgangers.
Wanneer ik start met de beklimming, wordt ik gevolgd door een hond.
Ben in eerste instantie wel beducht omdat de hond niet begeleid is. Stel wel vast dat zij een identiteitsbewijs rond de nek draagt en dat zij zeker niet agressief is.
De hond, een teefje, blijft voortdurend bij me. Moet ik bij erg steile stukken, naast mijn fiets stappen, dan loopt zij voor me, me nakijkend of ik wel volg. Zijn er afdalingen dan is zij uit het zicht omdat zij me niet kan volgen. Echter bij de eerstvolgende klim, hoor ik haar in de verte hijgend spurten om me in te halen. Als zij dan bij me komt is zij uitgeput.
Zij herhaalt dit voortdurend en geraakt meer en meer volledig buiten adem. Zij ligt dan uitgeteld in het hoge gras en kruipt dan moeizaam recht omdat zij me absoluut wil blijven volgen.
Dit heeft zij meer dan 13 km volgehouden, tot aan de top.
Ik voel me erg slecht bij deze situatie, enerzijds wil je haar bij je houden en verzorgen, anderzijds moet ik voor het donker in mijn verblijf aankomen.
Zij loopt ook voordurend in alle richtingen op straat, zodat ik aankomend verkeer steeds moet verwittigen en dit vertraagd me natuurlijk erg.
Op de top is zij achter me even buiten zicht. Aan de rotonde moet ik een van de zijstraten nemen richting Melide. Besef dat ik haar hier kwijt zal spelen.
Ben dan nog maar even onderweg op een nieuwe klim, of ik hoor haar vanop de rotonde intens huilen. Het gaat door merg en been. Voel me erg schuldig, maar besef ook dat ik geen keuze heb.
Deze bijzondere gebeurtenis zal me bijblijven als de meest bijzondere ontmoeting van mijn tocht. Die aanhankelijkheid, dat blind vertrouwen heeft me geraakt. Waarom kwam ze op mijn pad. Ooit zal ik het beseffen, dat geloof ik wel.
Onderweg, zoals in Gonzar, zien we geregeld bijzondere constructies genaamd ‘hórreo”. Dit is een constructie die is ontworpen om voedsel (vb maïs) op te slaan en te bewaren uit de buurt van vocht en dieren om het in een optimale staat te houden voor consumptie. Het wordt gekenmerkt door het feit dat het op pilaren is geplaatst om het binnendringen van vocht en dieren (vooral muizen en andere knaagdieren) van de grond te voorkomen en door ventilatie mogelijk te maken via sleuven in de buitenmuren.
Finaal kom ik aan in Melide op zoek naar de albergue “Melide”, waar ik vandaag verblijf. Ik blijk de enige gast te zijn. Maak er dan van gebruik om even een korte rondleiding te doen, met dank aan de vriendelijke uitbaatster 👍😉
Morgen de laatste rit. Santiago, achter de heuvels,👍😉 ik kom eraan.
Onderweg naar Compostella 2021 