5 juli 2021: Vandaag de finale rit richting Santiago. Gepland 64.5 km, uiteindelijk 59,5 km afgelegd.
Het is vreemd tijdens de voorbije nacht soms wakker geworden, met de gedachte….heb ik nu geen hond buiten gehoord….die huilt. Denk dat het eerder mijn geweten is dat wat onrustig is.
Voor vertrek nog even mijn fiets grondig gepoetst, dat heeft hij zeker verdiend. Tot heden me nooit in de steek gelaten. Zeker niet evident met deze last van man en bagage, met de soms slecht berijdbare gravelwegen.
Neem de tijd om in een lokale gelegenheid te genieten van een flink ontbijt. Sommigen proberen me nu al de regionale lekkernij…inktvis…aan te prijzen.
De route van vandaag heeft alle Galicia- ingrediënten, nooit vlak veel groen, een natuur die allom tegenwoordig is.
Deze laatste rit worden alle registers opengetrokken om de fietser uit te dagen. Meer dan 10 pct klimpartijen en geregeld geselende regenbuien. Het moet duidelijk zijn, de Camino is voor mij geen heroïsch verhaal. Het is nagenoeg dagelijks geconfronteerd worden met fysieke pijn. Maar deze confrontatie met eigen beperkingen versterkt de wil om te lukken. De gloed van de verwachte voldoening is zo sterk dat het me als een bij naar de honing lokt. De geest stuurt het lichaam, het lichaam volgt de weg. De weg naar mijn tijdelijk rustpunt Santiago.
Na Melide duiken we dus in een erg afwisselend landschap, bossen met geurige eucalyptusbomen enerzijds en dan weer prachtige groene heuvels met kabelende riviertjes. Eucalyptusbomen die er wel griezelig uitzien met hun stammen die vervellen en zeer droog en brandbaar zijn.
We trekken finaal door Arzúa, Touro, Arons en Rio Sar.
Heb er vandaag voor gekozen om de moeilijkere maar wel groene route naar Santiago te volgen. Wil absoluut een eerste beklijvende indruk van de stad. Een blik op Santiago vanop de heuveltop van de Monte de Arins.
Lees teveel verhalen van stappers die Santiago binnen komen via een industriegebied. Hoe meer ik nader hoe meer ik hoop op de volgende top de stad te zien sluimeren onder een vaal deken van mist gekleurd met zonnestralen.
Uiteindelijk, eerder onverwacht, zie ik in de verte in de vallei de stad onder haar knuffeldeken. Een gevoel van blijheid overheerst, de verwachting is geboren en nu realiteit geworden. Geen verpletterende emoties wel een kinderlijke voldoening. Bedankt dat ik dit nog kan ervaren.
De afdaling naar de stad wordt in deze streek onmiddellijk gecompenseerd door een extreem steile klim via de Ria do Pexigo naar het centrum. Soms krijg ik mijn fiets met moeite omhoog geduwd.
Beslis om eerst naar het plein te gaan voor de Kathedraal, ook al smeekt mijn fiets om verlossing van al die bagage.
Aangekomen op het historische plein voel ik een rust en grote voldoening. Het is voornamelijk genieten van het observeren van de andere pelgrims. Meestal jongeren, veelal uitgelaten, anderen die in een hoekje zitten, stil verzonken in gedachten. Een stroom van emoties voel je hier door het plein vloeien. Fijn dat de Kathedraal hier sinds dit jaar weer staat in volle glorie, een beetje pronkend met zijn verfrist uiterlijk.
De volgende ochtend ga ik eerst aanschuiven voor mijn Compostela. Je Latijnse naam lezen steelt wel een glimlachje. Ik ga de volgende dagen eerst alles regelen voor de terugreis. Nadien de stad in me opnemen. Santiago mag gerust onder mijn huid kruipen. Bueno Camino.
In mijn volgende verslag van deze tocht impressies van Santiago, een bijzondere plek voor altijd geborgen in mijn hart en ziel.
Onderweg naar Compostella 2021 