4 juli 2021: Vandaag voorlaatste rit, gepland 76,9 km. Uiteindelijk heb ik 75,5 km afgelegd.

De volgende twee dagen zullen we ten volle ervaren dat Galicia een golvende provincie is met vele liefelijke dorpen. De ene uitdaging volgt de andere op. Prachtige natuur letterlijk en figuurlijk adembenemend.

Mijn fiets heeft zijn nachtje aan de bar goed overleefd. Alvorens te starten met de eerste beklimming, even genieten van de mooie architectuur van de nabij gelegen abdij Monasterio San Julián. Het is een van de oudste kloosters in Spanje.

Vandaag doorkruisen we de dorpen en steden Sarria, Portomarin, Gonzar, Hospital de la Cruz, Ventas de Narón, Ligonde, Palais de Rei, Leboreiro, en Furelos.

Sarria een meer moderne stadje waar ik even mijn voorraad fruit en drank weer op peil breng.

Pontomarin gelegen aan het Stuwmeer Rio Miño ook bij laag water een bijzonder zicht met fascinerende kleurschakeringen. Men kan zelfs historische restanten zoals een aanlegkade herkennen.

In Pontomarin ligt er een fikse klim van 13 km te wachten.

Eerst even uitrusten voor de stenen brug waar ik de Caminostappers enthousiast in de voetstappen zie treden van hun voorgangers.

Wanneer ik start met de beklimming, wordt ik gevolgd door een hond.

Ben in eerste instantie wel beducht omdat de hond niet begeleid is. Stel wel vast dat zij een identiteitsbewijs rond de nek draagt en dat zij zeker niet agressief is.

De hond, een teefje, blijft voortdurend bij me. Moet ik bij erg steile stukken, naast mijn fiets stappen, dan loopt zij voor me, me nakijkend of ik wel volg. Zijn er afdalingen dan is zij uit het zicht omdat zij me niet kan volgen. Echter bij de eerstvolgende klim, hoor ik haar in de verte hijgend spurten om me in te halen. Als zij dan bij me komt is zij uitgeput.

Zij herhaalt dit voortdurend en geraakt meer en meer volledig buiten adem. Zij ligt dan uitgeteld in het hoge gras en kruipt dan moeizaam recht omdat zij me absoluut wil blijven volgen.

Dit heeft zij meer dan 13 km volgehouden, tot aan de top.

Ik voel me erg slecht bij deze situatie, enerzijds wil je haar bij je houden en verzorgen, anderzijds moet ik voor het donker in mijn verblijf aankomen.

Zij loopt ook voordurend in alle richtingen op straat, zodat ik aankomend verkeer steeds moet verwittigen en dit vertraagd me natuurlijk erg.

Op de top is zij achter me even buiten zicht. Aan de rotonde moet ik een van de zijstraten nemen richting Melide. Besef dat ik haar hier kwijt zal spelen.

Ben dan nog maar even onderweg op een nieuwe klim, of ik hoor haar vanop de rotonde intens huilen. Het gaat door merg en been. Voel me erg schuldig, maar besef ook dat ik geen keuze heb.

Deze bijzondere gebeurtenis zal me bijblijven als de meest bijzondere ontmoeting van mijn tocht. Die aanhankelijkheid, dat blind vertrouwen heeft me geraakt. Waarom kwam ze op mijn pad. Ooit zal ik het beseffen, dat geloof ik wel.

Onderweg, zoals in Gonzar, zien we geregeld bijzondere constructies genaamd ‘hórreo”. Dit is een constructie die is ontworpen om voedsel (vb maïs) op te slaan en te bewaren uit de buurt van vocht en dieren om het in een optimale staat te houden voor consumptie. Het wordt gekenmerkt door het feit dat het op pilaren is geplaatst om het binnendringen van vocht en dieren (vooral muizen en andere knaagdieren) van de grond te voorkomen en door ventilatie mogelijk te maken via sleuven in de buitenmuren.

Finaal kom ik aan in Melide op zoek naar de albergue “Melide”, waar ik vandaag verblijf. Ik blijk de enige gast te zijn. Maak er dan van gebruik om even een korte rondleiding te doen, met dank aan de vriendelijke uitbaatster 👍😉

Morgen de laatste rit. Santiago, achter de heuvels,👍😉 ik kom eraan.

3 juli 2021: Vandaag een geplande rit van 67,1km. Uiteindelijk heb ik er 65,5 afgelegd.

Vandaag ligt er een zware klepper te wachten om beklommen te worden “de CEBREIRO”. Zal een hoogteverschil van 1000m moeten overwinnen met een 30 km lange klim. En na deze klepper zijn er korte kleine afdalingen en weer een tweetal spitsen die elkander willen overtreffen.

Vertrek vanuit Villafranca del Bierzo. Bijzondere plek op de Camino, gelegen op 200km van Santiago. Vroeger konden zieke en uitgeputte pelgrims in de Santiago kerk (1186) onder de “poort van vergeving”, ook dezelfde aflaten verkrijgen zoals in Santiago. Dan moesten ze niet verder de hooggebergte trotseren.

De beklimming van de CEBREIRO is de lastigste van de tocht. Gelukkig is er veel bescherming van bomen die lommer geeft. We volgen als fietser de oude historische weg.

We passeren vóór Cebreiro de dorpen Pereje en Trabadelo, Ambasmestas, Ruitelán en Puerto Pedrafita. Nadien dalen we af naar Samos via Triacastela. De ganse beklimming doe ik met in de nabijheid een groep Spaanse fietstouristen. Afwisselend haasje over met de rode lantaarn van deze kleurrijke bende. Als ik de top bereik wordt ik wel beloond met een prachtig vergezicht.

Deze bergkam ligt tussen Léon en Galicia. Het dorp Cebreiro is een van de oudste stopplaatsen voor pelgrims door de ruige omgeving gehuld in mystiek.

Cebreiro is de toegangspoort tot de regio Galicië aan de Camino de Santiago. Vanaf hier fiets je in de laatste provincie op weg naar Santiago de Compostela. Ze spreken hier Galego , dus je zou de lokale bevolking kunnen horen praten in een taal die lijkt op het Spaans, maar met enkele significante verschillen. Dit unieke dorp heeft Keltische oorsprong en een 1500 jaar oude geschiedenis. De palloza’s, traditionele stenen huizen, herinneren nog aan vervlogen tijden. Ze waren in bedrijf tot de jaren 1960. En bovendien staat hier de naar verluidt oudste kerk van de hele Camino Francès.

Na deze beklimming zijn er nog enkele korte afdalingen maar ik moet dan nog wel 2 cols van deze zware bergkam overwinnen, waar de westenwinden overheersen. De Alto de San Roque en de Alto de Poio van 1335 m.

Voor ik start met de beklimming van de laatste col Alto de Poio, hou ik even halt aan het Pelgrimmonument gericht naar Santiago. Ideale plek om even tot rust te komen.

Galicia is erg verschillend van andere delen van Spanje, voornamelijk vanwege haar Keltische tradities en het groene landschap (ingevolge de grotere neerslag).

Bij de afdaling passeren we Triacastela gelegen in een prachtig gebied met riviertjes en prachtige bosrijke hellingen.

Samos ligt verborgen in de vallei. Naast de indrukwekkende Monasterio San Julián ligt mijn hostel.

Mijn verblijf in Samos is in een gezellige hostel boven een bar/restaurant. Mijn fiets heeft de avond en nacht aan de toog moeten doorbrengen. Hopelijk kan ik morgen nog op hem rekenen 😉👍.

Het doel nadert met rasse schreden 👍😉

2 juli 2021: Vandaag een rit gepland van 58.4 km. Heb effectief 60,3 km afgelegd.

Vandaag een belangrijke en emotionele rit. We gaan immers de steentjes van ‘TVeldzicht deponeren aan de Cruzo de Ferro.

Cruz de Ferro, of IJzeren Kruis, is een kruis op de Camino de Santiago, gelegen tussen de steden Foncebadón en Manjarín, aan de Camino Frances.

Het bestaat uit een houten paal met daarboven een ijzeren kruis, een replica van het origineel dat bewaard is gebleven in het Museo de Los Caminos in Astorga.

Er zijn verschillende theorieën over de oorsprong van het kruis, mogelijks om de weg te markeren als het sneeuwt. Anderen geloven dat het gewoon een stapel stenen is genaamd Montes de Mercurio, opgericht sinds de Keltische tijd om strategische locaties op de wegen te markeren en vervolgens gekerstend met kruisen.

Momenteel wordt aangenomen dat het kruis daar in het begin van de elfde eeuw geplaatst door Gaucelmo, abt van de verblijven in Foncebadón en Manjarín.

Alvorens aan te vangen spring ik eerst even binnen bij de naburige albergue voor proviand voor onderweg. De portretten van pelgrim-passanten lachen je toe.

We doorkruisen de dorpen/steden Foncebadón, Manjarín, El Acebo, Molinaseca, Ponferrada en Cacabelos.

Vertrekkend vanuit Rabanal is het voortdurend klimmen naar 1500m. Het landschap wordt kaler en meer heideachtig. Na een stevige klim die ik nagenoeg volledig heb kunnen fietsen kom ik aan bij Cruz de Ferro. Had me vooraf voorgenomen te proberen maximaal ”op de fiets” naar boven te klimmen en geklauter met de “fiets aan mijn zij” te beperken tot het hoogst nodige.

Er waren weinig andere pelgrims. Wanneer ik naar boven stap om de steentjes neer te leggen kraakt de ondergrond bij elke voetstap. Besef goed dat ik ga over een spiritueel monument. Als ik de top bereik en alle steentjes, foto’s, kaartjes en briefjes zie liggen aan de voet van de boomstam of geplooid of geduwd werden tussen de scheuren in het hout, voel ik emotionele rimpels.

Steentjes symboliseren de lasten die elke mens met zich meedraagt. De ene heeft hiervoor een kleine rugzak nodig, anderen gaan er zwaar onder gebukt. Maar de symboliek gaat natuurlijk verder. Het gaat ook om loslaten, ruimte laten voor nieuwe uitdagingen. Al die individuele intimiteiten daar samengebracht rond een eenvoudig Kruis ingeplant boven op een boomstam, het is zeker een berg van emoties.

Na het moment van aankomst, de confrontatie met het symbool, moet ik nu beslissen waar ik de steentjes (groen en rood) zal neerleggen. Dicht bij de voet van de stam geef ik hen een eervol plaatsje. Nadien laat ik nog andere steentjes achter. In enkele seconden flitst je ganse leven door je hoofd. Je kan niet anders dan geëmotioneerd te zijn. Voldaan en heel wat “lichter”, kan ik nu starten met de lange afdeling richting Villafranca del Bierzo.

De afdaling is spectaculair maar soms wel gevaarlijk. Onderweg passeer ik een gedenkteken voor een verongelukte pelgrimfietser. In de vallei ligt Ponferrada. Wel bespeuren we in de verte de schaduw van de bergen van Cebreiro. Uitdaging voor morgen.

Bij de passage in El Acebo vallen de buitentrappen met balkons erg op. Acebo is een heel klein dorp op de Camino de Santiago. Het dorp is typerend voor bergdorpen van Boven-Bierzo, met huizen gebouwd van en bedekt met leisteen.

Molinaseca mooi dorp met een historische stenen Romeinse boogbrug over de Meruelo rivier.

Ponferrada een universiteitsstad vol leven en gezelligheid. Gelegen aan de Rio Sil. Ponferrada is de laatste grotere plaats op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. De Romeinen hadden hier hun grootste goudmijnen en bouwden hier een vesting. In de middeleeuwen was Ponferrada korte tijd het Spaanse hoofdkwartier van de Tempeliers, die een groot kasteel in de plaats bezaten. Zij beschouwden het als hun taak pelgrims te beschermen alsook het geld van rijke vorsten veilig te bewaren. Jaloezie dreef hen na 1312 uit Spanje.

In later tijden (19e eeuw/eerste helft 20e eeuw) werden er onder meer kolen gewonnen.

Na Ponferrada rijden we door de El Bierzo streek met fruitbomen en wijnvelden. Onderweg hou ik halte in een lokale bar voor een verfrissing. Op de muren prachtige kleurrijke tekeningen met handtekeningen van pelgrims.

Deze jonge Oostenrijkse fietser die met frisse onbezorgdheid van Lausanne onderweg is naar familie in Portugal. Volledig onvoorbereid maar wel met heel veel positiviteit en goesting geeft hij aan hoe het ook kan. Respect voor hoe iedereen zijn Camino aanpakt.

Finaal komen we aan Villafranca del Bierzo. Een nieuw hoogtepunt van de Camino met een prachtige Santiagokerk van 1186 met een bijzondere betekenis. Daarover meer morgen.

1 juli 2021: Vandaag rit gepland van 78,5km. In werkelijkheid heb ik er 75,1 km afgelegd. Ben na Hospital de Orbigo rechtstreeks naar Astorga opgestoomd via de EV3.

Vandaag een tocht met een pittig einde waarbij we moeten klimmen naar 1200 m.

Na vertrek uit Léon blijven we nog voor een 50 tal km in de hoogvlakte. De natuur is wel veranderd in grote dorre heidegebieden. In open ruimten doet men enorme inspanningen om via bevloeing toch enige landbouw mogelijk te maken, voornamelijk maïsvelden.

We trekken door de volgende dorpen en steden: Villar de Mazarife, Hospital de Orbigo, Astorga, Castrillo de los Polvazares, El Ganso.

In Hospital de Orbigo rijden we over de Romeinse brug met 18 stenen bogen.

Paso Honroso-brug is een van de langste bruggen van de Camino. Er wordt aangenomen dat de Romeinen op deze plaats een brug bouwden die deel uitmaakte van de Via Aquitania die Asturica (Astorga) met Tarraco (Tarragona) verbond en die diende om het goud van Las Médulas door Hispania te transporteren. Het was in de Middeleeuwen (13e eeuw), toen de huidige werd gebouwd en meerdere keren werd herbouwd.

Na Hospital de Orbigo ontwaren we in de verte de pieken van Teleno en Montes de Léon. Ik neem de grindweg naar Astorga. Hij brengt me dicht bij de stappers, wel iets meer uitdagend voor fiets en fietser.

In Astorga neem ik even de tijd voor wat rust en geniet ik van de mooie historische binnenstad. Opvallend het vroegere bisschoppelijk paleis een creatie van Gaudi.

De Montes de Léon moeten nu beklommen worden. Ruw landschap dat pelgrims naar grotere hoogtes lokt.

Tijdens de laatste kilometers van de beklimming, voel ik wel dat ik fysiek geregeld op mijn limieten bots. Hoor dat ook goed aan mijn stem die bijna verdwenen is.

Bij mijn aankomst in Rabanal staat de eigenares van de hostel me op te wachten. Ben ook in dit huis blijkbaar de enige gast. Wel niet echt eigenlijk, ook haar hond verblijft hier en zal me gezelschap houden. Ze nodigt me ook uit in het restaurant dat, ze iets verderop, samen met haar ouders uitbaat. Ga hier graag op in. Kan zeker een energieboost gebruiken.

Morgen wordt een emotionele tocht zal dan o.a. de steentjes van ‘T Veldzicht deponeren aan het Cruz de Ferro.

Hierna boodschap die ik kreeg van Hilde.

” Dag Frank,

Even laten weten dat we tot op vandaag voor € 1256 steun ontvangen hebben. Mooi hé…daar kunnen we zeker al iets mee doen . Weet dat iedereen die minimaal €40 gestort heeft, volgend jaar een fiscaal attest zal ontvangen.”

Ik “Frank” wil iedereen die tot op heden heeft bijgedragen bedanken.

Waardeer dat ten zeerste.

Iedereen die steun verleende zal ook een persoonlijk schrijven ontvangen.

Besef ook dat we nog moeten sparen voor de droom van een FoodTruck//Caravan, ongeveer 7000 euro, maar dromen geven ons energie voor eventueel andere initiatieven. Wie weet. Alvast iedereen thanks. En voor de vergeetachtigen hierna nog info over ‘T Veldzicht.😉👍

WARM HART-campagne voor VZW ‘TVELDZICHT een warm nest met warme mensen.

Alle stortingen rechtstreeks op de giftenrekening van de VZW ‘T Veldzicht BE65 0880 8844 5096. Vanaf een storting van 40 € ontvangt elke schenker een fiscaal attest. Graag steeds vermelden bij de storting “Onderweg naar Compostella’.

30 juni 2021: Vandaag genieten van mijn laatste rustdag voor Santiago. De volgende dagen zullen, na de hoogvlakte, de bergen me opnieuw meer en meer gaan uitdagen. Voel een zekere spanning en besef dat ik klaar moet zijn voor de finale. Nu goed je batterijen opladen Frank.

De hostel waar ik verblijf is zoals steeds eenvoudig maar goed in orde en hygiënisch. Het is steeds wel zoeken voor een goede oplossing voor mijn fiets. Nu staat hij op het eerste verdiep in een achterkeuken. Dus geregeld samen met mijn “bullske” in de lift.

Deze ochtend even de stad verkennen. Gelukkig heb ik in de rustplaatsten, waar mogelijk, steeds een verblijf dicht bij het centrum gezocht. Via de rotonde met het indrukwekkende standbeeld van Ordoño II wandel ik via de hoofdlaan richting Kathedraal.

Luister en kijk ook naar de filmpjes met de online reporter😉

De stad León is de hoofdstad van de provincie León in de autonome gemeenschap van Castilië en León. León ligt op 841 meter hoogte op de Spaanse Hoogvlakte.

Al was het ontbijt in de hostel in orde, toch kunnen geuren en kleuren me opnieuw verleiden.

Léon niet zo groen en intiem als Burgos, maar wel statig en fier. Zalig om in de verkeersvrije straten te genieten van kleur, gezelligheid en stadsstilte.

Aan de Plaza de San Marcelo staat Casa Botines, een van de eerdere werken van Antoni Gaudí uit 1891-1892. Gaudí bouwde dit woonhuis met magazijn in opdracht van Joan Homs i Botinàs. Tegenwoordig is het modernistische gebouw, dat een middeleeuwse uitstraling heeft en tal van neogotische kenmerken in gebruik door Caja España (een grote Spaanse bank).

Stadsdiensten zijn druk in de weer om huisgevels te behangen met overladen bloembakken.

De Kathedraal zuigt alle aandacht naar zich toe. Stralend imposant bouwwerk met explosief mooie glasramen. Het is waarlijk genieten van de dansende kleuren. Meer dan 1800 vierkante meter schitterende lichtinval heeft door de grotendeel originele glas-in-lood ramen

De Gotische kathedraal uit de 13e eeuw is de bekendste bezienswaardigheid van León. Bijna een eeuw lang werd aan deze kathedraal gebouwd.

Nu nog even dwalen door “Léon in the evening” op zoek naar een versterking van de inwendige mens.

Wanneer de avond valt geniet ik nog in stilte van het bruisende samenzijn van mijn tafelburen, een Spaanse enthousiaste familie.

Na een ontspannen rustdag, klaar voor de finale.

29 juni 2021: De geplande rit was 64 km. Uiteindelijk heb ik er 66.4 afgelegd.

Neem ’s ochtends even de tijd om rustig mijn voorraad op te slaan. Het wordt weer een tocht door gebied met niet te veel faciliteiten. Sahagún weet me te verrassen, erg stil, maar toch voel je een zekere grandeur. ik neem tijd om, voor ik in de vlakten duik, de stad even te ontdekken.

Sahagún kent een bijzondere architectuur van kerken in wat ze noemen de Mudajar-stijl. Brede vierkante torens met smalle bogen. Zowel de San Tirso als de San Lorenzo zijn in die stijl gebouwd.

Hier in Sahagún eindigt de Tierra de Campos. We zullen nu de volgende steden/dorpen doorkruisen Bercianos del Real Camino, El Burgos Ranero, Mansilla de las Mulas, Onzonilla.

Na Sahagún trekken we opnieuw door de stoffigere vlakten. Onderweg schuiven vele stappers aan me voorbij. Voel dikwijls schroom om bij mijn passage “Bueno Camino” te roepen. Sommigen bewegen als in tranche door het landschap. Soms is het niet duidelijk, is het intens lijden of gewoon genieten één met de natuur.

Op zoek naar wat koelte schuil ik onder een eenzaam afdakje langs de Caminoroute. Ook een sympathieke Spaanse stapper samen met zijn hond houden halt om af te koelen. Even verhalen en intenties delen. Met enige tegenzin ga ik weer op stap. De schaduw, een gezellige babbel en een speelse hond brachten wat afwisseling. Snel voel ik me als fietser echter weer opgenomen in de natuur. De wind blijft stevig weerwerk geven. Soms beeld ik me in dat ik mijn vleugels spreid en wegvlieg hoog in de lucht en dan vol verbazing kijk naar die eenzame fietser. Eenzaam maar wel intens genieten van mijn eenheid met het “universum”.

Het dorpje El Burgos Ranero zoekt naar een nieuwe adem. De Camino geeft hen blijkbaar opnieuw zin in initiatief. Nieuwe albergues en zelfs de dorpskerk werd gerestaureerd.

Na El Burgos Ranero wordt het landschap harder en ruiger. Mansilla en Onzonilla, stille dorpjes in de schaduw van Léon.

De grootstad Léon kondigt zich aan. De entrée via een imposante brug, rotonde en “Champs Elysées”-achtige laan maken me duidelijk, hier schuilt gezag en autoriteit. Maar is er hier ook intimiteit en gezelligheid.

Na het inchecken in mijn hostel verken ik de directe buurt. Het hoekje om en de warme Spaanse sfeer komt je reeds tegemoet. Nu nog even een plekje zoeken en de inwendige mens versterken. Morgen een rustdag, de laatste voor aankomst Santiago. Zal ervan genieten.

28 juni 2021: Vandaag rit gepland van 56,6 km. Finaal heb ik 59,4 km afgelegd. Dit alles op een hoogte van 800 tot 1000m.

Na een aangenaam verblijf in deze fijne albergue. Vatten we met veel goesting de rit aan. Frómista is nu al vol van pelgrims maar ook van fietstouristen die de Camino op een andere manier aanpakken en interpreteren. Hun keuze, zeker niet de mijne.

De San Martinkerk (10de eeuw), een uniek Romaans bouwwerk, ligt heel centraal, een kruispunt waar de pelgrims afspreken om eventueel samen de volgende etappe aan te vatten.

Vanaf Frómista heeft men over grote afstand met EU-fondsen, een pelgrimspad aangelegd naast de weg. De route is niet geschikt voor fietsers. De overdaad aan paaltjes met het Caminosymbool is wel storend en meer hinderlijk dan nuttig.

De ganse dag blijven we nog op het plateau van Tierra de Campos. We trekken nu al dagen door deze hoogvlakte, het heeft iets bijzonders. Soms lijkt het dat we ver weg zijn van de gewone wereld daar beneden in het dal. Stilte en wind zijn hier overheersend. Oneindige vergezichten dominant. Verleidelijk, maar het boezemt soms ook angst in. Wat als ik hier verdwaal, wat als ik hier panne heb. Blij dat ik hier ben, blij als we terug kunnen schuilen in het dal.

Kleine dorpjes met indrukwekkende kerken getuigen van hun belangrijke waarde langs de Camino weg.

Villalcázar de Sirga wordt gedomineerd door de Santa Maria la Blanca in de 13de eeuw gebouwd door de Tempeliers. De stad dankt een deel van zijn bekendheid aan de wonderen die pelgrims toeschreven aan het beeld van Santa María la Blanca.

In Carrión de los Condes zijn we in de helft van de Camino Francès. Opvallend is hier het 16 de eeuws klooster San Zoilo nu geïntegreerd in een luxe hotel.

We trekken verder door het erg droge gebied, mijn watervoorraad is op zijn limiet en er zijn toch nog wel wat kilometers af te leggen. Gelukkig kunnen we in Ledigos bijtanken

Ontmoet velen onderweg die niet zoveel last hebben van hellingen, zeker leeftijdsgenoten en jonger, genieten graag van technologie. Ik ook maar niet tijdens de” Camino for real”.

Onderweg ontmoet ik een Spaanse collega fietser, vertrokken vanuit Burgos. We trekken het grootste deel van de namiddag samen op. Hij heeft een e-bike en hij moet dus geregeld op me wachten.

Nu ja, e-bike of niet, ieder moet handelen volgens zijn eigen inzichten en kunnen. Ben er niet om oordelen te vellen. Echter als je de geest van de Camino respecteren wil, weet je wat te doen. De basisregel is eenvoudig: je moet Camino doen op EIGEN kracht. Weet dat men de laatste jaren, om economische redenen, dit zo ruim mogelijk wens te interpreteren. Maar ik weet, zoals heel velen, heel goed wat een beklimming op eigen kracht is.

Mijn fietsmaatje voor een namiddag was trouwens een fijn gezelschap die heel open over zijn reden waarom hij deze deze Camino deed vertelde. Ieder zijn reden, ieder zijn verhaal.

Uiteindelijk komen we aan in Sahagún. Ik verblijf in het hostel Alfonso VI. Alfonso VI liet een abdij bouwen (1080) die een van de belangrijkste werd in Spanje.

Morgen onderweg naar Léon, klaar voor mijn laatste rustdag.

27 juni 2021: Vandaag een rit gepland van 77,3 km. Uiteindelijk heb ik er 73,1 afgelegd na enkele routeaanpassingen waarbij ik zoals ook bij enige vorige routes, de klassieke Caminoroute volg ipv van de route van Sweerman.

Wonder bij wonder zijn mijn tedere wonden zo goed als geheeld en kan ik met waakzaam vertrouwen de rit aanvatten.

We zetten onze tocht, door de hoogvlakte Tierra de Campos, verder. Een eindeloos landschap met glooiende graanvelden. Nietige fietsers en stappers in deze enorme golvende vlakten. Een frisse westenwind fluit een deuntje in mijn oren. Stille dorpjes met weinig voorzieningen testen onze paraatheid.

Ik volg voornamelijk de Caminoroute en doorkruist Tardajos, Rabé de las Calzadas, Hornillos del Camino, Hontanas, Castrojeriz, Itero de la Vega, Boadilla del Camino. Het is niet steeds comfortabel fietsen over de hobbelige gravelwegen, maar tussendoor wat dichter bij de stappers zijn motiveert me. Ben anders erg alleen onderweg en zo voel ik toch verbondenheid. Al is het maar een simpele groet “Buenos Camino”.

We doorkruisen enkele rustige dorpjes die elk met hun mogelijkheden de aandacht opzoeken van de pelgrim. Een primitieve bar op onverwachte plaatsen, een lokkende albergue die met alle Caminoattributen passanten hoopt te verleiden

“Hornillos del Camino, de stad waar pelgrims van over de hele wereld buren worden”. Dit lees ik wanneer ik op zoek ga naar achtergrondinformatie. Een Ier, een Senegalees en een Koreaan leggen uit hoe zij tijdens de Camino de Santiago deze stad in Burgos ontdekte en waarom ze besloten hebben hun toekomst te koppelen aan dit kleine stadje waar de Jacobijnse Route 10 bedrijven heeft. Het is na vertrek uit Burgos voor de meeste stappers immers een eerste stopplaats.

Kruisbeelden bovenop bergen van losse stenen, weinig indrukwekkende monumenten, maar wel monumentale getuigen van verzuchting tot verbondenheid.

Onderweg komen we langs de ruïnes van de abdij San Anton (12-14 de eeuw). Hier konden pelgrims vroeger terecht voor spijs en drank.

Castrojeriz een historisch stadje. In de omringende vlakten werden vele veldslagen gevoerd tegen de Moren. Ook door de eeuwen heen een belangrijke etappeplaats voor pelgrims. Getuigen hiervan de Abdijkerk Santa Maria en andere kerken en kapellen. Je voelt ook dat de stad met haar vele albergues geborgenheid geeft aan de pelgrims na hun tocht door de Tierra de Campos.

Na Castrojeriz rijden we weer door wijdse landschappen waarin pittige heuvelruggen na elke top weer een verrassing toveren. Zo dalen we af naar de Rio Pisuerga en de middeleeuwse brug met 12 bogen. Houd hier even halte om in de groene schaduw even te genieten van intimiteit en stilte. Even geen wind die in mijn oren alle toonaarden fluit. Wel moeilijk om vanaf de route een goede overzichtsfoto te nemen, dan maar een zijaanzicht.

Net voor Fromista kruisen we een indrukwekkende constructie gebouwd in de 18de eeuw, een onderdeel van het sluizencomplex van het Canal de Castilla nodig voor de irrigatie.

Na een lange tocht door de Tierra komen we aan in Fromista, duidelijk een centrum met vele albergues en voorzieningen en kleurrijke pelgrims. Mijn albergue wordt uitgebaat door een Nederlands gezin. Even fijn in eigen taal ontvangen te worden. Ik zoek mijn plekje, groet de andere pelgrims en maak me klaar om nog even het stadje te verkennen, voornamelijk om de inwendige mens te versterken.

26 juni 2021: Burgos verdient voor mij een aparte rapportage.

Het dagje rust in Burgos, komt zeer goed van pas. Tijd om te helen, letterlijk en misschien ook een beetje figuurlijk. De problemen van gisteren moeten morgen immers opgelost zijn anders moet ik de tocht stoppen, zeker tijdelijk toch. Anderzijds blijven de sporen van de val enkele dagen geleden, me nog wel hinderen.

Mijn hostel ligt pal in het centrum. Binnen de 200m kan ik de meest essentiële voorzieningen terugvinden. Na een uitgebreid ontbijt ga ik op verkenning in de stad. Hiernavolgend enkele foto’s en ondersteunende filmpjes. Geniet ervan, voor mij is Burgos een stad naar mijn hart. Modern maar met een indrukwekkend authentiek patrimonium. Veel respect voor de voetganger, veel beschuttend groen en voornamelijk zeer gezellig.

Van de hostel slenter ik in de ochtend door rustige wijken, verbonden door knusse pleintjes, naar het oude centrum.

Burgos de stad van El Cid (1043-1099), de krijgsheer die streed tegen de Moorse overheerser. Maar ook de voorlopige hoofdstad tijdens de Spaanse Burgeroorlog van de Franco-gezinden.

Breng onderweg tevens een bezoek aan het stedelijk museum.

Moderne en antieke kunst maar ook creatieve kinderenanimatie, dit alles in het zelfde gebouw, een oude Monasterio.

Vandaar wandel ik langs de rivier de Rio Arlonzón, door lanen met overwegend overwelvende plantanen die de wandelaars schaduw en geborgenheid geven. Paseo del Espolón, de gemeenschapstuin van Burgos

In de namiddag verken ik de regio rond de Kathedraal. Geniet van die explosie van menselijke kunst en architectuur.

De Kathedraal dateert van 1221 nu 800j geleden, imponeert door haar schoonheid. Gebouwd door o.a. Jan van Keulen waarbij er wel gelijkenissen opvallen met de Dom van Keulen. Door de eeuwen heen duurde de bouw 330 jaar.

In de Kathedraal bevinden zich maar liefst 13 kapellen, allen even indrukwekkend en groots. Een daarvan is Capilla del Condestables (zie verder). Een andere bekende kapel is Capilla de Santa Ana. Tevens ligt in de Kathedraal El Cid begraven.

De Capilla de los Condestables is één van de vele kapellen van de Kathedraal van Burgos. De kapellen hebben , zoals deze, een omvang van een kleine kerk. In deze kapel staat een groot praalgraf uit 1494 van een belangrijke familie. De beelden stellen Pedro Fernandez de Velasco y Manrique de Lara, condestable van Castilië en zijn echtgenote dona Mencia de Mendoza y Figueroa voor. Op de wanden zie je de familiewapens afgebeeld.

Bij de terugweg geniet ik nog wat van straatanimatie. De sfeer is hier top.

Hier kom ik zeker later terug. Nu nog wat goed uitrusten en hopelijk is er morgen een klein wondertje gebeurd en kunnen we weer en route👍